Դու մի’ հարցրու.“Սիրո՞ւմ ես ինձ

Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում, 
Դու էլ հիշի’ր, 
Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս` 
Սուտ պատասխան չե~ն ստանում: 
Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա, 
Այլ մտածիր, 
Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար 
Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում: 
Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ 
Քո ուզածից շա~տ ավելին: 


Եվ ասում եմ ե՛ս` միօրյա՛ հավատացյալ, 
Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա’ աստվածուհի: 
Պաշտամունքի մի ծե~ս պիտի արվի այսօր, 
Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք: 

Դու` անծանոթ մի նոր աշխարհ, 
Ես` մի հմուտ աշխարհագետ, 
Որ վա՛տ գիտեմ, շա~տ վատ գիտեմ 
Բազմախոստում տեղանքը քո: 
Ու խոսում է մեջս կրկին 
Մոլի ոգին հետազոտման. 
Ուզում եմ քեզ անգիր անել, 
Մտքով գծել քարտեզը քո,_ 
Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք: 
Եվ առավել լավ չէ՞ արդյոք, 
Որ մարդու ո՜տքը սայթաքի, 
Քան թե լեզո՛ւն: 
Ուրեմն արի ոչ թե խոսենք, 
Այլ մտովին քայլենք առաջ 
Այս անծանոթ ճանապարհով, 
Մինչեւ հասնենք հանգրվանի` 
Հեքիաթական ինչ-որ մի տեղ, 
Ուր չկա՜ տեր ու տիրական` մեզնից բացի, 
Ու մենք պիտի լինենք թլվատ` ջրի՛ նման, 
Եվ լինենք կույր` կրակի՛ պես, 
Ուր` հակառակ մեր իմացած հին օրենքի` 
Մարմինները ջերմությունից չե՛ն լայնանում, 
Այլ կծկըվո՜ւմ, 
Եվ լուծվում են բոլոր հարցերն` աղի՛ նման, 
Դառնալով համ մեր բերանում, 
Մեր լարաթափ ջղերի մեջ, 
Շփոթահար մեր դեմքերին... 

Այնժամ գուցե բնազդաբար ե՛ս քեզ հարցնեմ. 
“Սիրո՞ւմ ես ինձ”: 
Ե՛ս քեզ հարցնեմ` 
Պտասխանիդ չսպասելով, 
Այլ օգնելով, որ ստանաս 
Նախկին տեսքըդ աստվածուհու, 
Նախկին տեսքըդ ա՛յն աշխարհի, 
Որ դեռ չուներ գծված քարտեզ: 
Եվ իմ հարցին ի պատասխան 
Այնժամ գուցե ինքդ ինձ ասես. 
“Ասում են, թե դուք օգնում եք լոկ հանվելիս: 
Իսկ դու օգնում ես հագնըվել: 
Դու ուրի՛շ ես: 
Սիրո՜ւմ եմ քեզ”...